Het Internal Family Systems Model (IFS) heeft zich de afgelopen twintig jaar ontwikkeld tot een allesomvattende benadering die richtlijnen bevat voor het werken met individuen, paren en gezinnen. Het IFS Model vertegenwoordigt een nieuwe synthese van twee reeds bestaande paradigma’s: systeemdenken en de veelheid van de geest.

Dit was geen nieuwe ontdekking. Veel andere theoretici hebben een soortgelijk innerlijk fenomeen beschreven, te beginnen met Freuds id, ego en superego, en meer recentelijk de objectrelatie concepten van interne objecten. Deze ideeën vormen ook de kern van minder mainstream benaderingen zoals transactionele analyse (ego toestanden) en psychosynthese (subpersoonlijkheden), en manifesteren zich nu in cognitieve gedragsbenaderingen onder de term schemata. Voorafgaand aan IFS werd er echter weinig aandacht besteed aan hoe deze innerlijke entiteiten functioneerden in relatie tot elkaar.

Het IFS Model, dat zich ontwikkelde als resultaat van exploratie, ziet een persoon als iemand die een ecologie van relatief discrete geesten bevat, die elk waardevolle kwaliteiten hebben en die elk ontworpen zijn om — en willen — een waardevolle rol binnenin te spelen. Deze delen worden echter uit hun waardevolle rollen gedwongen door levenservaringen die het systeem op ongezonde manieren kunnen reorganiseren.