Dat wil ik je eigenlijk vragen:
“Hoe gaat het nu eigenlijk echt met jou?”
Deze vraag blijft onbeantwoord,
maar roept direct een aantal andere vragen op.
“Hou je het wat vol in die lockdown?”
“Kan je in jouw kot blijven zoals van je gevraagd wordt?”
“Kan je de social distancing volhouden
met de mensen die niet in jouw huis wonen?”
“Met je ouders?”
“Met je kinderen, vrienden en vriendinnen?”
“Wat doet dit opgelegd isolement met jou?”
“Ben je verwoed gaan skypen, zoomen, whatsappen,…?”
Ons leven ziet er sinds een maand helemaal anders uit.
We moeten ons beschermen
tegen een onzichtbare vijand
die onze fysieke gezondheidszorg
en economie onder druk zet.
“Maar hoe gaat het met jou op mentaal vlak?”
“Ben je angstig?”
“Boos?”
“Of probeer je alles te controleren
wat er nog te controleren valt?”
Onze thuis situatie is drastisch gewijzigd.
Valt dat wat mee?
“Lukt het om altijd met jouw partner
onder één dak te leven?”
“En met de kinderen die altijd thuis zijn?”
Of “mis je juist de mensen enorm
die je niet in levende lijve kan of mag zien?”
“Voel je je eenzaam?”
Deze coronacrisis hakt er diep in:
er zijn heel wat mensen overleden.
Misschien heb je zelf mensen verloren
die je dierbaar zijn.
Waarschijnlijk heb je geen afscheid kunnen nemen
zoals je dat normaal zou doen.
Rouwen om dit verlies zonder een gepast afscheid
maakt het ook allemaal niet eenvoudiger.
Jouw steun en toeverlaat
is misschien ook niet beschikbaar of bereikbaar.
Laat het duidelijk zijn:
we worden enorm op de proef gesteld
en enorm teruggeworpen op onszelf.
Als de muren op ons afkomen
zijn we gewoon van naar buiten te gaan
en mensen op te zoeken
en juist dat wordt ons nu gevraagd
van niet te doen
of alleen te doen onder strikte voorwaarden.
Nu doen we er waarschijnlijk beter aan
om uit de buurt te blijven
van de de mensen die ons dierbaar zijn
en ons nauw aan het hart liggen
omwille het besmettingsgevaar.
Het knuffelen van iemand
in de risicogroep doe je beter niet,
maar hoe ga je er mee om
als die persoon daar staat te huilen?
Veel van die vragen hebben we
ons misschien nog nooit moeten stellen.
En veel antwoorden die we vinden
zijn niet altijd even betrouwbaar.
Op tv en sociale media lijken mensen
zich goed te kunnen bezighouden
en zelfs te amuseren;
maar zelf wordt je geplaagd
door een enerverend gevoel van verveling.
Misschien ben je plots werkloos
of tijdelijk werkloos geworden
en maak je jou zorgen
over de komende rekeningen en afbetalingen.
Misschien ben je zelfstandig
of werk je in de horeca
en ben je tot nader order gesloten
en zie je jouw reserve als sneeuw voor de zon verdampen.
Daarom: hoe gaat het nu echt met jou?
Ik wil het echt weten.
Want ik heb al een tijdje niets van jou gehoord.
Het is al minstens vier weken geleden
dat we hier samen nog een tas koffie
of een glas water dronken.
Ik kan je zeggen dat ik mijn gesprekken met jou
heb gemist de afgelopen tijd.
Maar ik denk dan maar:
“Geen nieuws, goed nieuws”
en hopelijk is dat ook zo.
Hoe gaat het met de zaken die we hier bespraken?
Lukt het je nu wat beter?
Ben je wat op jouw plooi gekomen?
Loopt alles hoe je gehoopt had?
Of beter?
Misschien slechter?
Heb je wat rust gevonden?
Kortom:
Hoe stel je het daar?
Alles goed?
Ik hoop het alvast.
Ikzelf kan me wel bezig houden
door tijd te maken voor zaken
waar ik anders geen tijd voor heb.
Sinds enige dagen ben ik mee bezig
om een cliënte die vast zit in het buitenland te ondersteunen
en hopelijk naar haar thuis te helpen terughalen.
De moderne technologie helpt ons om in verbinding te blijven met elkaar.
Een bekend gezicht op een video call kan zo veel betekenen.
Ook voor mensen die op een andere manier geïsoleerd zitten.
Daarom: wees goed voor jezelf en voor elkaar.
Hou het veilig en gezond.
Hou contact met wie je lief is.
Blijf in uw kot en hou anders afstand.
En – oh-ja – want dat komt ook hoedanook dichterbij:
tot binnenkort.
